Свети Илариј Пиктависки, познат како „Атанасиј на Западот“, е еден од најголемите богослови на Црквата.
Роден е во Пиктавија (денешниот град Поатје, во Франција) во второто десетлетие на IV век. Потекнуваше од угледно семејство и доби класично образование, посветувајќи ги своите рани години на изучување на филозофијата. Неговата желба да ја разбере смислата на животот го поттикна да се обрати кон Новиот Завет. Во моментот кога го читаше прологот на Евангелието според Јован, каде што се изложува учењето за божествениот Логос, врз него се спушти небесна светлина, што го поттикна да се крсти.
Околу 350 година беше избран за епископ на својот роден град. Илариј не учествуваше на Соборите во Арл (353) и во Милано (355), каде што беше потврдено соборувањето на свети Атанасиј Александриски, но активно ја организираше опозицијата на галските епископи против аријанскиот епископ на Арл, Сатурнин. Поради тоа, императорот Констанциј го прогони во Мала Азија како политички бунтовник.
За време на прогонството (356–359), Илариј го напиша своето најзначајно богословско дело – трактатот „За Троицата“ (De Trinitate), во кој ја докажува божественоста на Синот Божји, Исус Христос. Во друго свое важно дело, тој истакнува дека разликата помеѓу православното и еретичкото учење понекогаш произлегува од различното толкување на термините, а не од вистинско верско несогласување. Неговата толерантност се гледа и во успехот што го постигна во воспоставувањето контакти со различни религиски групи на Исток. Сепак, тој беше строг противник на екстремните аријанци и ја осуди нивната „Втора Сирмиска формула“ (357), според која Синот „не е сличен“ на Отецот.
На Селевкискиот собор (359) ја поддржа победата на умерената партија предводена од епископот Василиј Анкирски и го одобри усвојувањето на Антиохискиот Символ на верата, кој може да биде гаранција за православноста на Источната црква.
Во почетокот на 360 година, Илариј му се обрати на императорот со барање да му дозволи јавна теолошка расправа со аријанецот Сатурнин од Арл и учество на новиот Константинополски собор („До Констанциј Август“, книга втора), но беше одбиен. Потоа, јавно го нападна императорот во делото „Против Констанциј Август“.
Во 361 година, по смртта на Констанциј, му беше дозволено да се врати во Галија, каде што повторно ја обнови борбата против аријанците. Како резултат на тоа, Сатурнин беше осуден на Парискиот собор (361), по што аријанството значително ја изгуби својата моќ во Галија.
Илариј се обиде да го убеди новиот император, Јулијан Отпадник, да го протера аријанецот Авксентиј, епископот на Милано, но Јулијан, како толерантен кон аријаните, одби да преземе таков чекор.
Свети Илариј Пиктависки се упокои на 13 јануари 367 година.
Неговиот спомен Православната Црква го празнува на 14 јануари (по стар стил), т.е. 27 јануари (по нов стил).