Светиот исповедник свештеник Думитру Станилое е роден на 16 ноември 1903 година во селото Владени, во округот Брашов, како најмлад син на побожните христијани Јеремија и Ревека. Неговата мајка, внучка на свештеник, многу посакувала најмалиот син да стане слуга Божји, особено откако една ноќ сонувала дека шие свештенички одежди.
Уште од дете, младиот Думитру ги сакал богослужбите и читањето на Светото Писмо. Завршил основно училиште во родното село, а потоа, со голем труд, го посетувал гимназијата „Андреј Шагуна“ во Брашов. Студирал потоа на Богословскиот факултет во Черновци, со поддршка на митрополитот Николај Балан од Трансилванија, кој подоцна го испратил во Атина да го усоврши грчкиот јазик и теолошкото образование.
Во 1929 година станал професор на Богословската академија „Андрејана“ во Сибиу, каде создал многу ученици. Една година подоцна се оженил со Марија Миху, со која изградил прекрасна христијанска фамилија со три деца. Првите две починале во најрана возраст, што било голема болка за родителите. Во 1931 година бил ракоположен за ѓакон, а следната година за свештеник, покажувајќи се како ревносен слуга на Христовата Црква.
Од 1936 до 1946 година ја водел Академијата во Сибиу. Во тој период со голема побожност се посветил на текстовите на Добротољубието, кои постепено ги преведувал, најпрво со помош на своите ученици од манастирот Самбата де Сус: преподобните Арсение Бока и Серафим Попеску. Под притисок на комунистичките власти, во 1947 година ја напуштил Академијата и бил преместен во Букурешт, каде предавал Аскетика, а подоцна и Догматика.
Во Букурешт живеел со семејството во парохискиот дом при црквата „Св. Ѓорѓи-Стари“, и наскоро се вклучил во движењето „Несогорлива капина“ во манастирот Антим. Таму им читал на присутните делови од новите свои преводи на делата на свети Григориј Палама, со што им даде длабока теолошка основа на стремежите кон молитва и тихување.
На 4 септември 1958 година, отец Думитру Станилое бил уапсен од комунистичките власти поради своите врски со учесниците во движењето „Несогорлива капина“. Ги поминал годините на тешки затвори во Јилава и Ајуд, поднесувајќи многу страдања, понижувања и навреди.
Во затвор бил духовно утврден од примерот на многу други прогонувани свештеници и христијани, но и самиот им влеваше храброст да го исповедаат Христа пред гонителите. Подоцна сведочел дека „затворот бил школа на молитвата“. По пет години бил ослободен, на 15 јануари 1963 година.
Покојниот патријарх Јустинијан Марина му доверил служба во администрацијата на Архиепископијата на Букурешт, а во 1965 година го вратил како професор и ментор на докторските студии во Богословскиот институт. Светиот Думитру неуморно го преведувал светотечкото предание и пишувал богословски дела што духовно ги ползуваа многумина.
Неговото слово не беше само плод на ученост, туку и на живот исполнет со благодат. Затоа бил особено почитуван во целиот православен свет, особено од монасите на Света Гора, кои во Томосот од 1975 година го нарекуваат „почитуваниот православен учител на теологијата“.
Еднаш, посетувајќи манастир, ја забележал правливата книга Добротољубие на полицата, ја избришал со прст и им рекол на сестрите:
„Не дозволувајте прав да се собира на Добротољубието — читајте го постојано, затоа што таа, покрај Светото Писмо, е главната книга за монасите.“
Во последните години од животот се разболел од рак на желудник. На болничкиот кревет го исповедал неговиот духовник, светиот преподобен Софрониј од манастирот Антим, кој го утешил да ја носи болеста со вера во Бога.
Пред својата смрт, светиот Думитру бил посетен во молитвата од Бог, Пресвета Богородица и светителите. Му угодил на Бога и на луѓето со својот свет живот и се упокои на 4 октомври 1993 година, погребан во манастирот Черника. Сјаејќи со добродетели, љубов и смирение, стана сад на божествените дарови, на расудување и богомислие, и се покажа како мудар водич на душите кон спасение.
По неговите свети молитви, Господи Исусе Христе, Боже наш, помилуј нè. Амин.
Тропар, глас 5:
Со тројна круна си овенчан: на свештенството, на доброто исповедање и на богословието. Како сонце блескаш, нè учиш да ја славиме едносуштната Троица; спомни нè, свети Думитру, секогаш пред Неа!
