Свети Зосима (Карцев)
Врз основа на барањето на Неговото Високопреосвештенство Митрополитот Петар Оренбуршки, Светиот архијерејски синод на Руската православна црква го канонизираше Игуменот Зосима (Карцев), подвижник од 19–20 век, за локално почитување, известува официјалниот интернет сајт на Московската Патријаршија.
Тој ќе биде прославуван заедно со неговиот небесен заштитник, маченикот Зосима Калутионски, на 28 септември / 11 октомври. Доколку се најдат неговите мошти, тие ќе бидат почитувани како свети.
Светиот синод исто така одлучи да го вклучи во црковниот календар празникот на востоличувањето на свети Јона, Митрополит Московски, и почетокот на автокефалноста на Руската Црква (1448) на 15/28 декември.
Дополнително, во црковниот календар е вклучен и празникот на востоличувањето на свети Јов, Патријарх Московски, и почетокот на Патријаршијата во Русија (1589), на 26 јануари / 8 февруари.
Овие два празника ќе се прославуваат со сеноќно бдение. Синодската литургиска комисија е задолжена да состави богослужби за овие празници.
Светиот Зосима е роден во 1860 година во Оренбуршката покраина. По склучувањето брак, со неговата сопруга имале седум деца, од кои пет починале во детството.
Во 1896 година, барајќи осаменички живот, со согласност од сопругата, тој се повлекол на височина покрај брегот на реката Сакмара близу селото Покровка во Оренбуршкиот округ. Таму ископал пештера во планината и водел строг подвижнички живот, покажувајќи со својот пример непоколебливост, трудољубивост и упорност во постигнувањето на целите.
По седум години осаменички живот, свети Зосима тргнал на поклонение на свети места: во Дивеевскиот манастир, Воронеж и Киев. Охрабрен од чудесни јавувања, почнал да работи на основање манастир. До 1910 година, изградена и осветена била манастирска црква посветена на свети Николај Чудотворец, а била изградена и камбанарија.
Во 1909 година, со указ на Синодот, монашката заедница била востановена како Свето-Николаевски Скит под Оренбуршкиот Успенско-Макариев Манастир. Во есента 1910 година, со согласност од неговата сопруга (која подоцна исто така се замонашила), тој примил монашки завет со името Зосима и бил назначен за старешина на Свето-Николаевскиот Скит. Подоцна бил ракоположен за јероѓакон, а во летото 1911 година – за јеромонах.
Во 1911 година, била изградена манастирска црква во чест на Казанската икона на Богородица. Манастирот процветал и привлекувал нови жители. Во јули 1917 година, со одлука на Светиот Синод, јеромонах Зосима бил унапреден во чин игумен.
Со почетокот на граѓанската војна, гледајќи тага и смрт, игуменот Зосима повикувал на мир во своите проповеди и приватни разговори. Тој ги поттикнувал манастирските браќа и парохјаните да се молат за своите роднини кои се во војна. Во август 1919 година, свети Зосима бил уапсен под обвинение за контрареволуција и затворен во Оренбуршкиот покраински затвор, но подоцна бил ослободен.
Последните денови на светиот Зосима биле исполнети со грижа за манастирот, молитва и трпење на болести. Според зачуваните сведоштва, тој починал во 1920 година на возраст од 60 години и бил погребан крај олтарот на манастирската црква „Свети Никола“.
Во 2014 година, било откриено неговото гробно место, по што значително се засилило народното почитување. По молитвите на Божјиот угодник, се случуваат чуда, вклучувајќи излекување на брачни парови од неплодност и ослободување на страдалници од зависности.
Извор: http://www.patriarchia.ru/db/text/6185518.html преку: https://orthochristian.com/166031.html
